Kotkiewicz Anna
Urodzona w 1996r. Studentka architektury wnętrz na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w latach 2015-2020, zainteresowania w zakresie ceramiki artystycznej w kontekście projektowania przestrzeni oraz symboliki materiałów.
Strony o artystce:
https://app.box.com/s/ysh38mp3l9k9h8psvjocz96wunfqnepa
https://app.box.com/s/fk8gpysdmnvi5g1iezgvapp1fckiiy43
Anna Kotkiewicz, W drodze. Projekt kaplicy na dworcu kolejowym, 6 plansz przedstawiających koncepcję projektu o wymiarach 70×100 cm oraz 6 płytek ceramicznych, będących fragmentem drogi znajdującej się w zaprojektowanej przestrzeni o wymiarach 35×50 cm.
autokomentarz autorki:
Projekt dyplomowy opracowany pod opieką dr Stanisława Kośmińskiego.
WSTĘP
Prezentowany projekt dyplomowy składa się z dwóch części: zrealizowanych form płyt glinianych z uzyskaną fakturą spękań oraz koncepcji projektu wnętrza kaplicy wraz z przedsionkiem. Od samego początku wyszłam z założenia, że chciałabym zrealizować formę, która byłaby ściśle związana z zaprojektowaną przeze mnie przestrzenią. Tym sposobem połączyłam dwa obszary zainteresowań, czyli ceramikę i projektowanie przestrzenne. Materiał: glina był początkiem, zalążkiem wszystkiego, co później powstało, determinował on ostateczną formę projektu. Była to bardzo długa droga poszukiwań, eksperymentowania. Ostatecznie to ona właśnie wprowadziła mnie w motyw drogi, który stał się głównym tematem prezentowanego wnętrza.
OPIS PROJEKTU
Projekt kaplicy oparty jest na motywie drogi, przez co nawiązuje do przestrzeni i funkcji dworca, miejsca związanego z podróżą. Motyw ten znajduje analogię w życiu człowieka. Podobnie życie chrześcijańskie przyrównywane jest do podróży, której celem jest zbawienie i życie wieczne. Umiejscowienie kaplicy na dworcu zwraca uwagę na zagadnienia sacrum i profanum, a także do zależności jakie zachodzą między światem duchowym i materialnym. Dworzec, czyli miejsce czasowego pobytu, pełne zgiełku i ludzi spieszących się na pociąg, zderza się z miejscem ciszy i kontemplacji. Pomiędzy tymi dwoma przestrzeniami znajduje się korytarz pełniący funkcję przedsionka, stopniowo wprowadzający człowieka, wchodzącego do kaplicy, w atmosferę ciszy. Projekt składa się z dwóch przestrzeni: przedsionka (kruchty) oraz kaplicy. Główną osią komunikacyjną między strefą dworca a prezbiterium jest droga wykonana z czerwonych glinianych płyt z widoczną fakturą spękań. Płyty o wymiarach 35 x 50cm ułożone w rzędach tworzą jednolitą powierzchnię drogi. W jej początkowej części znajduje się kropielnica, nawiązująca do początku drogi chrześcijańskiego życia, jakim jest sakrament Chrztu Świętego. Jest ona integralną częścią ścieżki, wykonaną z tego samego materiału. Górna część kropielnicy została pokryta szkliwem, co umożliwia umieszczenie w niej wody święconej. Jej bryła koresponduje z formą ołtarza. Kształt przedsionka, zastosowane oświetlenie oraz przyciemniane szklane drzwi na końcu pomieszczenia wskazują na obecny w liturgii motyw przejścia z ciemności do światła, ze śmierci do życia. Wraz z przebywaną drogą zwiększa się nasilenie sztucznego światła, pochodzącego z bocznych pilastrów. Zwężające się ściany, które następnie rozszerzają się w kierunku prezbiterium, wywołują poczucie przechodzenia przez wąskie drzwi –jest to obraz ucha igielnego, ciasnej bramy, która prowadzi do Królestwa Niebieskiego.
W projekcie zostały użyte dwa materiały organiczne o znaczeniu symbolicznym: czerwona glina i drewno oraz dwa tzw. elementy naturalne obecne w liturgii: woda i światło. Księga Rodzaju na określenie człowieka używa hebrajskiego „adamah” oznaczającego również czerwoną ziemię, glinę. Drewno natomiast odnosi się do Drzewa Krzyża, na którym umarł Chrystus – Nowy Adam. Woda z kolei jest symbolem życia, oczyszczenia z grzechów. Światło jako symbol obecności Boga, pojawia się w liturgii między innymi jako wieczna lampka umieszczona przy tabernakulum. Zarówno woda jak i światło świecy obecne są na początku i u kresu życia (przy chrzcie i pogrzebie Chrześcijanina). Zestawienie ze sobą tych elementów, pozwala dostrzec zachodzące pomiędzy nimi zależności. Glina pod wpływem wody zmienia stan skupienia, dzięki niej staje się plastyczna. Ogień umożliwia utrwalanie gliny. Drzewo do życia potrzebuje ziemi, wody i światła. Także po ścięciu pozostaje pod wpływem tych czynników.
Wnętrze nawy stanowi kontynuację przedsionka w postaci drogi prowadzącej do samego ołtarza. Oświetlenie wzmacnia się wraz z rozszerzaniem się ścian. Najjaśniejszym i centralnym punktem przestrzeni kaplicy jest prezbiterium. Od środka ołtarza, ławki ustawione są w nawie promieniście, co podkreśla wspólnotowy charakter liturgii i modlitwy. Ich układ i wielkość są podporządkowane przestrzeni kaplicy. W prezbiterium znajdują się ołtarz i ambona wykonane ze szkliwionej ceramiki. Droga u styku z ołtarzem tworzy płytką nieckę, wypełnioną wodą. Podkreśla to znaczenie ołtarza jako źródła życia sakramentalnego. W centrum absydy znajduje się tabernakulum o wymiarach odpowiadających modułowi glinianej płyty, zastosowanej w drodze. Front tabernakulum łączy w sobie popękaną szkliwioną na czerwono glinę, ramę z drewna i światło przebijające przez spękania. Podobny zabieg występuje w projekcie krzyża, zawierającego ażur w formie pęknięcia, przedstawiający sylwetkę człowieka – Chrystusa. Krzyż jest wykonany z drewna padouka, które swoim kolorem jest zbliżone do czerwonej gliny. Na lewo od prezbiterium znajduje się wejście do zakrystii, a także wnęki pełniącej funkcję konfesjonału. Przestrzeń ta jest delikatnie oświetlona od góry. Dodatkowe źródło światła stanowi wcześniej używany moduł glinianej płytki, umieszczony na ścianie. Motyw ten podkreśla istotne miejsce sprawowania sakramentu Pokuty i Pojednania.
Najnowsze komentarze